красный хлеб

красный хлеб

 

когда вечером легким, смердящим,

когда к парку мы бежали в ночное. в туман

выходил незрячий, грыз его и рвал,

чтобы стал парапетом. бестия в человеческой коже,

обшитой ветошью с золотых уступов,

страдала перед нами

в тот самый тающий час,

как будто бы опустело ее корыто,

и полагалось

выжирать сердцевину —

свою бритву, свой красный хлеб

czerwony chleb

 

gdy przez wieczór lekki, śmierdzący,

gdy biegliśmy do parku na noc. tam ślepiec

wchodził w mgłę, szarpał ją i gryzł,

by zamieniła się w poręcz. zwierzę w ludzkiej skórze,

obszytej gałganami ze złotych tarasów,

tarzało się przed nami

w tej znikającej godzinie,

jakby nic nie znalazło w korycie

i musiało żreć to,

co mu zostało w środku —

swoją brzytwę, czerwony chleb

Стихотворение из книги: Хонет Роман. Месса Лядзинского / Пер. с польского С. Морейно. М.: Русский Гулливер, 2017.