Крымские сонеты: III. Плаванье

Гремит! Как чудища, снуют валы кругом.

Команда, по местам! Вот вахтенный промчался,

По лесенке взлетел, на реях закачался

И, как в сетях, повис гигантским пауком.

 

Шторм! Шторм! Корабль трещит. Он бешеным рывком

Метнулся, прянул вверх, сквозь пенный шквал прорвался,

Расшиб валы, нырнул, на крутизну взобрался,

За крылья ловит вихрь, таранит тучи лбом.

 

Я криком радостным приветствую движенье.

Косматым парусом взвилось воображенье.

О, счастье! Дух летит вослед мечте моей.

 

И кораблю на грудь я падаю, и мнится:

Мою почуяв грудь, он полетел быстрей.

Я весел! Я могуч! Я волен! Я — как птица!

Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła,

Majtek wbiegł na drabinę: gotujcie się, dzieci!

Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnej sieci,

Jak pająk, czatujący na skinienie sidła.

 

Wiatr! — wiatr! — Dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła,

Przewala się, nurkuje w pienistej zamieci,

Wznosi kark, zdeptał fale, i skroś niebios leci,

Obłoki czołem sieka, wiatr chwyta pod skrzydła.

 

I mój duch masztu lotem buja śród odmętu,

Wzdyma się wyobraźnia, jak warkocz tych żagli,

Mimowolny krzyk łączę z wesołym orszakiem;

 

Wyciągam ręce, padam na piersi okrętu,

Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli:

Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem, co to być ptakiem.