Крымские сонеты: IV. Буря

В лохмотьях паруса, рев бури, свист и мгла…

Руль сломан, мачты треск, зловещий хрип насосов.

Вот вырвало канат последний у матросов.

Закат в крови померк, надежда умерла.

 

Трубит победу шторм! По водяным горам,

В кипящем хаосе, в дожде и вихре пены,

Как воин, рвущийся на вражеские стены,

Идет на судно смерть, и нет защиты нам.

 

Те падают без чувств, а те ломают руки.

Друзья прощаются в предчувствии разлуки.

Обняв свое дитя, молитвы шепчет мать.

 

Один на корабле к спасенью не стремится.

Он мыслит: счастлив тот, кому дано молиться,

Иль быть бесчувственным, иль друга обнимать!

Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei,

Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki,

Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,

Słońce krwawo zachodzi, z niem reszta nadziei.

 

Wicher z tryumfem zawył; a na mokre góry,

Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu,

Wstąpił geniusz śmierci i szedł do okrętu,

Jak żołnierz, szturmujący w połamane mury. 

 

Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie,

Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,

Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać. 

 

Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie

I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,

Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.