Крымские сонеты: XII. Алушта ночью

XII. Алушта ночью

 

Повеял ветерок, прохладою лаская.

Светильник мира пал с небес на Чатырдаг,

Разбился, расточил багрянец на скалáх

И гаснет. Тьма растет, молчанием пугая.

 

Чернеют гребни гор, в долинах ночь глухая,

Как будто в полусне журчат ручьи впотьмах;

Ночная песнь цветов — дыханье роз в садах —

Беззвучной музыкой плывет, благоухая.

 

Дремлю под темными крылами тишины.

Вдруг метеор блеснул — и, ослепляя взоры,

Потопом золота залил леса и горы.

 

Ночь! одалиска-ночь! Ты навеваешь сны,

Ты гасишь лаской страсть, но лишь она утихнет —

Твой искрометный взор тотчас же снова вспыхнет!

XII. Ałuszta w nocy

 

Rzeźwią się wiatry, dzienna wolnieje posucha,

Na barki Czatyrdahu spada lampa światów,

Rozbija się, rozlewa strumienie szkarłatów

I gaśnie. Błędny pielgrzym ogląda się, słucha: 

 

Już góry poczerniały, w dolinach noc głucha,

Źródła szemrzą jak przez sen na łożu z bławatów,

Powietrze, tchnące wonią, tą muzyką kwiatów,

Mówi do serca głosem, tajemnym dla ucha.

 

Usypiam pod skrzydłami ciszy i ciemnoty:

Wtem budzą mię rażące meteoru błyski,

Niebo, ziemię i góry oblał potop złoty!

 

Nocy wschodnia! ty na kształt wschodniéj odaliski,

Pieszczotami usypiasz, a kiedym snu bliski,

Ty iskrą oka znowu budzisz do pieszczoty.