Польша (отрывок из драмы «Свадьба»)
Невеста.
Мне снилось, что темною ночью
я села зачем-то в карету,
и вот не знаю, куда
она понесла меня. Вижу,
мелькают леса, города.
Кричу я: «Куда меня, бесы,
везете?» Они отвечают:
«Везем тебя в Польшу!» А где же
та Польша? Пан, может быть, знает?
Поэт.
Ты можешь искать ее всюду
и не отыщешь нигде.
Невеста.
Тогда искать я не буду.
Поэт.
Но, в радости или в беде,
она существует. А ну-ка
к груди приложи свою руку.
Невеста.
Корсаж... И тугой он...
Поэт.
А что
стучит там?
Невеста.
Вот это наука!
Там сердце. Ни меньше, ни больше.
Поэт.
Вот это и есть... Польша.
Panna młoda
Śniło mi się, że siadam do karety,
a oczy mi sie kleją — o rety. —
Śniło mi sie, że siedzę w karecie
i pytam sie, bo mnie wiezą przez lasy,
przez jakiesi murowane miasta
„a gdzież mnie, biesy, wieziecie?”
a oni mówią: „do Polski” —
A kaz tyz ta Polska, a kaz ta?
Pon wiedzą?
Poeta
Po całym świecie
możesz szukać Polski, panno młoda,
i nigdzie jej nie najdziecie.
Panna młoda
To może i szukać szkoda.
Poeta
A jest jedna mała klatka —
o, niech tak Jagusia przymknie
rękę pod pierś.
Panna młoda
To zakładka
gorseta, zeszyta trochę przyciaśnie.
Poeta
— — — A tam puka?
Panna młoda
I cóz za tako nauka?
Serce — ! — ?
Poeta
A to Polska właśnie.