*** [Пусть надо мной никто не плачет...]

Пусть надо мной никто не плачет,

кроме моей жены,

ни ваши слезы мне собачьи,

ни вздохи не нужны.

 

Пусть ворон-колокол не крячет,

унылый хор не ноет;

пусть надо мною дождь заплачет

и ветер пусть завоет.

 

Пусть тот, кто хочет, накидает

над гробом тяжкий холм.

Пусть утром солнце обжигает

засохшей глины ком.

 

Когда-нибудь, когда, не знаю,

как надоест лежать,

я холм тяжелый раскидаю,

чтоб к солнцу убежать.

 

Когда высоко, там, в зените

я полечу над вами,

меня обратно позовите

моими же словами.

 

Услышу в горнем том полете,

как ваш призыв звучит —

быть может, вновь вернусь к работе,

которой был убит.

 

                                        22 июля 1903

Niech nikt nad grobem mi nie płacze,

krom jednej mojej żony,

za nic mi wasze łzy sobacze

i żal ten wasz zmyślony.

 

Niech dzwon nad trumną mi nie kracze,

ni śpiewy wrzeszczą czyje;

niech deszcz na pogrzeb mój zapłacze

i wicher niech zawyje.

 

Niech kto chce grudę ziemi ciśnie,

aż kopiec mię przywali.

Nad kurhan słońce niechaj błyśnie

i zeschłą glinę pali.

 

A kiedyś może, kiedyś jeszcze

gdy mi się sprzykrzy leżeć,

rozburzę dom ten gdzie się mieszczę

i w słońce pocznę bieżeć.

 

Gdy mnie ujrzycie, takim lotem

że postać mam już jasną,

to zawołajcie mnie z powrotem

tą mową moją własną.

 

Bym ją posłyszał, tam do góry

gdy gwiazdą będę mijał, —

podejmę może po raz wtóry

ten trud, co mnie zabijał.

 

                             22 lipca 1903