Rosa canina
Rosa canina
Памяти убитых в Катыни
Зацветал шиповник белыми цветами
на подворье прямо у стены костела
был нежней чем у Линнея в описанье
идиллическим пейзажем прирученный
к самым окнам словно плющ не вился кверху
не захватывал чужого беспардонно
сдерживал как жеребцов свои побеги
верен почве где растил его каноник
от степей в нем было что-то от курганов
с ароматом столь неведомым и острым
что все барышни его вдыхали жадно
только злые чужаки кривили ноздри
в ночь когда заснул над Книгою священник
пробрались тайком садовники к подворью
чтоб покончить с духом верности навеки
чтоб в отечестве не стало дикой розы
увезли вкопали красными руками
куст в краю больших снегов и жутких леших
как сапожники бранились насмехались:
кто найдет тебя ответь сорняк мятежный
но не дал поработить себя шиповник
исколол им в кровь ухватистые пальцы
выше стал чем у Линнея в каталоге
и давать плоды злодеям отказался
обезумели они в бессильной злобе
и кусты жестоко вырвали с корнями
закопали их тайком в лесной чащобе
зная что теперь взойти уж не судьба им
но когда сорвало паводками дамбу
мир увидел те плоды что видеть должен:
сверху кожицей живой покрылись ямы
семена же черепам подобны
Rosa canina
Pamięci pomordowanych w Katyniu
Zakwitała białym kwiatem dzika róża
na podwórzu tuż przy murze kolegiaty
łagodniejsza niż w opisie Linneusza
oswajana pastoralnym krajobrazem
zamiast piąć się jak winorośl aż do okien
i plądrować co nie było jej pisane
powściągała młode pędy jak wierzchowce
wierna ziemi gdzie kanonik ją posadził
miała urok cichych stepów i kurhanów
a jej zapach był tak mocny i niezwykły
że przyciągał wszystkie panny na wydaniu
jednocześnie drażniąc inne obce zmysły
o północy kiedy usnął ksiądz nad psalmem
przyszli zimni ogrodnicy na podwórze
by wywabić woń wierności raz na zawsze
kradnąc różę z jej ojczyzny światłolubnej
przeszczepili krzew rękami czerwonymi
do krainy wiecznych śniegów leśnych trolli
klęli przy tym niczym szewcy i szydzili:
krnąbrne zielsko powiedz kto cię stąd wyzwoli
lecz nie dała się ujarzmić dzika róża
krewkie palce starły się od ostrych kolców
bardziej harda niż w opisie Linneusza
rosła sezon nie wydając im owocu
oszaleli ogrodnicy z bezsilności
wyrywali krzew gwałtownie pęd po pędzie
zakopali go bez świadków w czarnym borze
pewni że już nie obrodzi i nie wzejdzie
lecz gdy pękła leśna grobla po roztopach
świat zobaczył to co było mu pisane:
żywa skórka obrastała dół jak błona
wewnątrz pestki podobne do czaszek
Из книги: Войцех Венцель. Imago mundi / Пер. с польского В. Окуня; предисловие и послесловие Д. Хек. М.: Балтрус, 2020.
