словно первый попавшийся

словно первый попавшийся

словно первый попавшийся в календаре

двухтысячный год начался

так, что это плохо запомнилось

может, оттого, что обещали конец света

нам не хватило бы никакой музыки

и никакой голод не могли бы мы утолить

могли напиться вдрызг

или на трезвую голову сделать что-то

настолько безумное, что при других обстоятельствах

нас бы связали и с кляпом во рту

бросили у порога

ближайшего полицейского участка

или заперли в багажнике

и как можно скорее вывезли в лес

но что бы мы ни хотели на этот раз сделать

ничто

ничто не утоляло нашей жажды

даже промывание желудков, вышедшее, видать, из моды

в двенадцать по привычке мы подняли тост

и никто уже не говорил о конце света

бесповоротное свершение не успело прийти вовремя

и, возможно, уже никогда не успеет

пока в один прекрасный день не грянет без предупреждения

наше совершенно личное grande finale

но сейчас семь утра

первый день января, как и каждый год

в клубах пара мы набиваемся в такси

которое отвезет нас в неизвестном направлении

оставляя дыхание, что оседает на скользкой улице

мир еще развлекается, еще ничего не закончилось

все делают вид, что гуляли за чужой счет

от начала до конца

теперь гуляем до утра кричат позади из окна

словно не знают: сквозь такое сознание

никакая радость не просочится

словно от страха, что настоящий праздник

закончился в полночь

они решили сойти с ума и объявить об этом миру

по телевизору еще показывают вспышки фейерверков

и желают счастья на чужих языках

а я не могу ни заснуть, ни проснуться

одурманенный повышенной дозой

уходящего времени, счастья и любви

которых я не могу понять

я смотрю, как седеет в окне рассвет

угасает тысячелетие

старится мир

я переношу это все хуже

и я правда не знаю

чем я это заслужил

jakby pierwszy lepszy

 

jakby pierwszy lepszy z rzędu

rok dwutysięczny rozpoczął się

w sposób trudny do zapamiętania

może dlatego, że wszyscy obiecywali koniec świata

żadna muzyka nie mogła nam wystarczyć

żadnego łaknienia nie mogliśmy zaspokoić

mogliśmy się urżnąć

albo na trzeźwo zrobić coś

tak szalonego, że w normalnych okolicznościach

związano by nas, zakneblowano

i porzucono na schodach

najbliższego posterunku policji

albo zamknięto w bagażniku

i wywieziono czym prędzej do lasu

ale cokolwiek chcieliśmy zrobić tym razem

nic

nic nie mogło ugasić w nas pragnienia

nawet płukanie żołądków wyszło chyba z mody

o dwunastej z przyzwyczajenia wzniesiono toasty

i nikt już nie mówił o końcu świata

ostateczne spełnienie nie nadeszło w porę

i może nie zdąży nadejść nigdy

aż pewnego dnia dopadnie nas bez ostrzeżenia

nasze zupełnie prywatne grande finale

ale jest siódma rano

pierwszy dzień stycznia jak co roku

a my w kłębach pary wbijamy się w taksówki

które odwiozą nas w nieznanym kierunku

pozostawiając oddechy osiadające na śliskiej ulicy

świat jeszcze się bawi, jeszcze nic się nie skończyło

wszyscy udają, że bawili się kosztem naiwnych

od początku do końca

i dlatego bawimy się do rana krzyczą za nami z okna

jakby nie wiedzieli, że przez taką świadomość

nie może się przebić żadna radość

jakby ze strachu, że prawdziwa zabawa

zakończyła się o północy

postanowili zwariować i obwieścić to światu

jeszcze telewizja pokazuje rozbłyski sztucznych ogni

i w obcych językach życzy szczęścia

a ja nie mogę zasnąć ani się obudzić

odurzony coraz większymi dawkami

upływającego czasu, szczęścia i miłości

których zrozumieć nie umiem

spoglądam na szarzejący za oknem świt

na chylące się ku końcowi tysiąclecie

na starzejący się świat

i wszystko to coraz gorzej znoszę

i naprawdę nie wiem

czym sobie na to zasłużyłem

Стихотворение из книги: Шатравский Кшиштоф. Новый век / Пер. с польского и предисловие Е. Добровой, послесловие З. Хойновского. СПб: Балтрус, 2022.