Степь

Степь

 

Степь, одна только степь, ни конца ей, ни края,

И в тиши над моей, над заблудшею тенью

Лунный свет шелестит, холодком обдавая, —

Степь уснула, а я лишь ее сновиденье.

 

И боюсь, что пробудится эта громада

И пушинкою сна упорхну и растаю.

Но она беспробудна — бреди кому надо —

И бреду, а мерещится, что улетаю.

 

Тени тянутся в дали зеленого моря,

Где оно оторочено синей каймою,

И на краешке неба в тенетах безмолвья

Стережет бесконечность, набухшая тьмою.

Step

 

Wkoło mnie step, chłonący własne uciszenie.

Wicher — rzekłbyś — z księżyca wybiega z szelestem.

Zdaje mi się, żem ziemskie zatracił istnienie,

Że step śni, a ja — stepu snem przelotnym jestem...

 

Lęk mię chwyta, że ocknie się mój dziw uśpiony,

I pierzchnę z jego oczu, ja — chwilowa mrzonka!

Lecz śpi mocno — a jego sen po nim się błąka, —

Błąkam się, jakbym wpłynąć pragnął w nieboskłony!

 

Cień za światłem, a światło sunie się za cieniem

Po ziemi, gdzie się w mroku zbłękitnia zieloność,

A tam, do widnokręgów przykuta milczeniem,

Czai się rozszerzona nocą nieskończoność.