Польская литература онлайн №3 / Ночь
НОЧЬ
Небо смерклось. Село налилось синевою
И плывет миражом, высветляясь волнисто.
Сиротеет простор от собачьего воя
И дрожат облака, серебрясь, как монисто.
Кой-где свечи мигнут, как туманные звезды,
Голова замаячит в окне развалюхи —
Сновиденье окна... В опустелые гнезда
На ночлег забираются сонные духи.
Запах мокрой земли и продрогшего сада
Весь настоян на хмеле медового лета.
На губах поцелуй оставляет прохлада, —
От кого он? Не знаю... Не с нашего света...
А в распахнутом небе, изогнут и светел,
Новый месяц звенит золотою подковой.
Реет ангел — не зная, что кто-то заметил, —
И глядит, синеглазый и золотобровый.
В узкий месяц, а в зеркале этом двурогом
Отражается взгляд, озабоченный Богом.
Стихотворение из книги: «Среди печальных бурь...» Из польской поэзии XIX-XX веков / Сост. Наталья Малиновская. Пер. с польск. Анатолий Гелескул. СПб: Издательство Ивана Лимбаха, 2010.
NOC
Noc na niebie. Wieś w mroku złudnie roztajała
W bezkształt senny, tu — ówdzie światłem zwypuklony.
Psów wycie rozpowiększa bezbrzeż wsi uśpionej,
I, niby srebra stosy, płonie chmur nawała.
W tej i owej chat szybie świeca lśni, jak gwiazda,
Czasem sylweta głowy mignie tam i zginie:
Sen szyby... W wonnych sadów szemrzącej głębinie
Duchy na nocleg w ptasie wdzierają się gniazda.
Zapach ziemi wilgotnej i zziębniętych kwiatów
Zlewa się w jeden mocny i wystały trunek.
Wietrzyk spadł mi na czoło, niby pocałunek, —
Skąd, od kogo? — sam nie wiem! Może spoza światów...
A na niebie rozpiętem, bezbrzeżnie rozległem
Księżyc pała, chmur srebrne zwisają odlewy,
Jakiś anioł (on nie wie, że go tam dostrzegłem!)
Anioł błękitnooki i złocistobrewyZ gorączkowym rumieńcem, w zwierciedle księżyca
Przegląda swe o Bogu zadumane lica.
