Польская литература онлайн №3 / Вечером

ВЕЧЕРОМ

 

Холодеет земля, надвигается мгла,

Заплутавшая тень до ворот добрела...

Где-то ветер в бору отпевает зарю, —

Или в сердце поет? — и сквозь пенье смотрю,

Как луна встает за горою.
 

На подворье среди потемневших берез

Проступает колодец и брошенный воз,

У блеснувших колес на обочину лег

Неприкаянный дух, не нашедший дорог

Этой темной поздней порою.
 

Под окном, заглядевшимся в око пруда,

На промокшей траве догорает звезда.

Мёртвый вереск у ног — как сухое жнивье.

И так дивно мне вымолвить имя свое

Этой темной поздней порою!..

 

Только тень моя, днем исходившая луг,

Пустоту моих стен заполняет вокруг

Да серебряный круг выступает из тьмы:

Это пруд увидал — по-иному, чем мы, —

Как луна встает за горою...

 

Стихотворение из книги: «Среди печальных бурь...» Из польской поэзии XIX-XX веков / Сост. Наталья Малиновская. Пер. с польск. Анатолий Гелескул. СПб: Издательство Ивана Лимбаха, 2010.

 

WIECZOREM

 

Mrok się gęstwi po sadzie, ziemny powiał chłód,
Zda się, iż dal zbłąkana podchodzi do wrót...
Wiatr się zsunął ze strzechy na gałęzie drzew —
Czy on we mnie tak śpiewa? Widzę poprzez śpiew,
Jak księżyc wschodzi nad borem!

 

W podwórzu, dokąd zajrzał spoza ciemnych brzóz,
Rozwidniła się studnia i samotny wóz,
Między szprychy znienacka oświetlonych kół
Duch, drogi nie znający, na nocleg się wsnuł
Wieczorem, późnym wieczorem.

 

Przez szyby moich okien, zapatrzonych w staw,
Blask upada i tli się wśród wilgotnych traw.
W dłoni mojej zerwany doumiera wrzos.
Jakże dziwno wymówić własne imię w głos
Wieczorem, późnym wieczorem!...

 

Cień mój, co we dnie kładł się na złocisty łan,
Nocą pragnie zapełnić pustkę moich ścian.
Do szyb, znikąd zjawione, lgną puszyste ćmy —
Staw posrebrzał i widzi inaczej niż my,
Jak księżyc wschodzi nad borem...