Польская литература онлайн №3 / Вифлеем

BETLEJEM

 

Sen mnie ze snu obu­dził. Prze­spa­łem byt drob­ny
Gwiezd­nej smu­gi na rzę­sach. Śniła się — dla­cze­go?
Chcia­łem ra­zem z Ma­ga­mi iść w świat nie­po­dob­ny
Do żad­ne­go z tych świa­tów. Wiem, że do żad­ne­go!

Bie­gnę w mrok, byle bie­gnąć! Może ich do­go­nię,
Choć mi trud­no prze­czu­ciu opie­rać się złe­mu.
Już wi­dzę pierw­sze sta­da śpią­ce na wy­go­nie
l świa­tła w Bogu śle­pych oknach Be­tle­je­mu.

Zbli­żam się do ja­ski­ni. Ni­g­dy lub tym ra­zem!
Chwi­li tra­cić nic wol­no! Spiesz się, nę­dzo ziem­ska!
Je­den pa­stuch wbrew cu­dom drze­mie po­pod gła­zem,
Bu­dzę go w imię two­je, gwiaz­do Be­tle­jem­ska!

Gdzie Ma­go­wie? — "Ode­szli. Ba­da­cze ich cie­nia
Gło­szą, że wraz z ka­dzi­dłem i myr­rą, i zło­tem
W kurz się mar­ny roz­wia­li pod tej karcz­my pło­tem,
Gdzie dro­ga w ni­cość skrę­ca. — Tyle — ich ist­nie­nia."

Gdzie Ma­ry­ja? — "Mów o Niej z nie­bem lub mo­gi­łą.
Nikt nie wie — i nikt dzi­siaj nie od­po­wie to­bie."
A gdzie Bóg? — "Już od daw­na po­cho­wa­ny w gro­bie,
Już szep­cą, że Go ni­g­dy na świe­cie nic było!" —

A gdzie jest Mag­da­le­na? — "Za­pa­trzo­na w zgo­ny,
Prze­mil­cza­ła ból hań­by, gdym ją kop­nął nogą.
Wra­caj tam, skąd przy­cho­dzisz — ty śmiesz­nie spóź­nio­ny!"
Nie mam po co i nie mam po­wró­cić do kogo!