Польская литература онлайн №6 / Любовь без завтра

ЛЮБОВЬ БЕЗ ЗАВТРА

 

Мой смертный сон ты телом лечишь 

и словом, брошенным спросонья; 

твоих волос пушистый жемчуг 

переливается в постели, 

где хвойно-перистой ладонью 

ты гонишь страх от нашей тени. 

 

Мы шепчем, вторя нежной крови, 

прислушиваясь: пусть по венам 

в нас свет кружит — как в стеблях, листьях, 

пронижет он сердец планеты, 

и мы проснемся вдруг, услышав 

шуршанье туч и плеск прибоя. 

 

Ведь в нас тепла совсем немного: 

уместится в одной ладони, 

тревоги столько, сколько в силах 

слеза в щеке прожечь, густея, 

а голоса — что может вылить 

из чаши уст язык неверный. 

 

Так пусть кружит в нас — говорим мы — 

шум темноты, покуда ветер 

мнет книгу облаков небрежно. 

Ведь в песне есть не больше веры, 

чем той картины, что застыла, 

в сетчатке отражая землю. 

 

MIŁOŚĆ BEZ JUTRA

 

Mój sen śmiertelny ciałem spełniasz

i słowem płochym w śnie poczętym;

puszysta włosów twoich perła

jak promień krągły w pościel spływa,

gdzie dłoń pierzasta jak z igliwia

rozdziela cienie ciał od lęku.

 

Mówimy szeptem krwi łagodnej

słuchając w sobie: niech w nas płynie,

niech niesie — światło jak w roślinie

prześwietli serc planety małe

i obudzimy się słuchając

szelestu chmur i grania wody.

 

Bo tyle tylko jest w nas ciepła,

co dłoń zdziwiona objąć zdoła,

i trwogi tyle, co zakrzepła

wyryje w twarzy łza jak z ognia

i głosu w nas, co wydać może

w kielichu warg języka ostrze.

 

Niech płynie w nas — mówimy jeszcze

ten szmer ciemności, póki księgę

obłoków wiatr przegina miękką.

Bo tyle tylko wiary w pieśni,

ile obrazu pod powieką

ziemi odbitej ostatecznie.