Польская литература онлайн №7 / Крымские сонеты: III. Плавание

III. ПЛАВАНИЕ

 

Взвывая бешено, несется вал за валом —

Морские чудища. Матрос на мачту влез

И, как паук, в сетях раскинутых исчез.

Держись! Невидим он над морем одичалым.

 

Корабль как с привязи сорвался и со шквалом

Пошел, мотая лбом, волне наперерез.

Вихрь! Вихрь! Он падает, он взвился до небес,

Кромсает облако и скачет над провалом.

 

Мачт содрогание душою я ловлю.

Воображение, как парус, воздух режет,

Кричу, и все кричат, перекрывая скрежет.

 

На грудь я падаю шальному кораблю,

С его неистовством соединив усилья.

Я счастлив! Птица я! Меня уносят крылья!

 

III. ŻEGLUGA

 

Szum większy, gęściéj morskie snują się straszydła,

Majtek wbiegł na drabinę: gotujcie się, dzieci!

Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnéj sieci,

Jak pająk, czatujący na skinienie sidła.

 

Wiatr! — wiatr! — Dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła,

Przewala się, nurkuje w pienistéj zamieci,

Wznosi kark, zdeptał fale, i skroś niebios leci,

Obłoki czołem sieka, wiatr chwyta pod skrzydła.

 

I mój duch masztu lotem buja śród odmętu,

Wzdyma się wyobraźnia, jak warkocz tych żagli,

Mimowolny krzyk łączę z wesołym orszakiem;

 

Wyciągam ręce, padam na piersi okrętu,

Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli:

Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem, co to być ptakiem.