Польская литература онлайн №7 / Крымские сонеты: IV. Буря

IV. БУРЯ

 

Руль сломан. Клочьями взлетает парус рваный.

Визг, вопли… Вырвало у моряков канат.

А помпы лязгают зловеще и хрипят.

Надежда рушится. Закат горит, как рана.

 

Взвыл вихрь ликующий, и выше мачт кругом

Нагромождаются валы из недр бездонных.

Не гений смерти ли встает на зыбких склонах,

Как воин, в крепости штурмующий пролом?

 

А люди мечутся. Рыдая, молят Бога.

Друзья прощаются — настал последний срок.

Один из путников подумал, одинок:

 

Счастливцы, нужно им сегодня так немного:

Тому — безумствовать у смертного порога,

Тому — чтоб друга он обнять, прощаясь, мог.

 

 

IV. BURZA

 

Zdarto żagle, stér prysnął, ryk wód, szum zawiei,

Głosy trwożnéj gromady, pomp złowieszcze jęki,

Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,

Słońce krwawo zachodzi, z niém reszta nadziei.

 

Wicher z tryumfem zawył; a na mokre góry,

Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu,

Wstąpił geniusz śmierci i szedł do okrętu,

Jak żołniérz, szturmujący w połamane mury. 

 

Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie,

Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,

Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać. 

 

Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie

I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,

Albo modlić się umié, lub ma z kim się żegnać.