Польская литература онлайн №7 / Разговор

РАЗГОВОР

 

Не стало слов, не стало вдохновенья!
Зачем нельзя без слов ее молить,
Без слов найти живые выраженья,
Без звука душу в душу перелить
И высказать все радости, все муки?
А что слова? — Безжизненные звуки!

«Люблю тебя, люблю!» — я повторяю,
А ты твердишь, смущения полна,
Что я любви твоей не понимаю,
Что речь моя мертва и холодна,
И мы опять безмолвствуем с тобою,
И прежнею томлюся я тоскою.

Теперь, мой друг, ни слова не скажу я:
Нет, я без слов прильну к груди твоей —
И выскажет всё пламень поцелуя,
Да тихий вздох, да молния очей!
Так говорить мы будем, ангел милый,
Здесь на земле и после за могилой!

 

ROZMOWA

 

Kochanko moja! na co nam rozmowa?
Czemu, chcąc z tobą uczucia podzielać,
Nie mogę duszy prosto w duszę przelać?
Za co ją trzeba rozdrabiać na słowa,
Które nim słuch twój i serce dościgną,
W ustach wietrzeją, na powietrzu stygną?

Kocham, ach! kocham, po sto razy wołam:
A ty się smucisz i zaczynasz gniewać,
Że ja kochania mojego nie zdołam
Dosyć wymówić, wyrazić, wyśpiewać;
I jak w letargu, nie widzę sposobu
Wydać znak życia, bym uniknął grobu.

Strudziłem usta daremnem użyciem:
Teraz je z twemi chcę stopić ustami,
I chcę rozmawiać tylko serca biciem,
I westchnieniami i całowaniami,
I tak rozmawiać, godziny, dni, lata,
Do końca świata i po końcu świata.
 

                                               Odessa, 1825