Польская литература онлайн №8 / Крымские сонеты: VII. Бахчисарай ночью

VII. БАХЧИСАРАЙ НОЧЬЮ

 

Уж нет молящихся в джамиде, и затих

В прозрачном воздухе изана вскрик далекийМеджид или джамид — обычная мечеть. Снаружи, по углам ее, возвышаются тонкие стрельчатые башенки, называемые минаретами (минаре); на половине своей высоты они обведены галереей (шурфе), с которой муэдзины, или глашатаи созывают народ к молитве. Этот напевный призыв с галереи называется изаном. Пять раз в день, в определенные часы, изан слышится со всех минаретов, и чистый звучный голос муэдзинов приятно разносится по городам мусульманским, в которых, благодаря отсутствию колесных экипажей, царствует необычайная тишина. (Сенковский. Collectanea, т. 1, с. 66).[1].

У трепетной зари заполыхали щеки:

Царь ночи к ней идет — серебряный жених.

 

Зажглись и звездочки — гарем небес ночных.

Вся тучка белая: как лебедь одинокий,

Явилась издали в сапфировом потоке,

Кайма под крыльями из перьев золотых.

 

Тень минарета спит близ тени кипариса.

Вдали чернеющих утесов череда.

Они, как дьяволы на торжище ЭблисаЭблис, или Иблис, или Гаразель. То же, что Люцифер у магометан.[2].

 

Со лба их молния, слетая иногда,

В беззвучном бешенстве стремительней фарисаФарис — воин у арабов-бедуинов.[3]

В пустыню синюю уходит без следа.

 

VII. BAKCZYSARAJ W NOCY

 

Rozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańceRozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańce — Mesdżid lub Dżiami, są to zwyczajne meczety. Zewnątrz, po rogach świątyni, wznoszą się cienkie, wystrzelone w niebo wieżyczki, które minaretami, menaré, zowią; są one w połowie swej wysokości otoczone galerią, szurfé, z której miuezzinowie, czyli oznajmiciele, zwołują lud na modlitwę. To zwoływanie, wyśpiewane z galerii, zowie się izanem. Pięć razy na dzień, w oznaczonych godzinach daje się słyszeć izan ze wszystkich minaretów, a czysty i donośny głos miuezzinów przyjemnie rozlega się w powietrzokręgu miast muzułmańskich, w których, z powodu nieużywania kołowych pojazdów, szczególniejsza cichość panuje (Sękowski, Collectanea. T. II, k. 65–68.) [4],

Odgłos izanu w cichym gubi się wieczorze,

Zawstydziło się licem rubinowém zorze,

Srébrny król nocy dąży spocząć przy kochance.

 

Błyszczą w haremie niebios wieczne gwiazd kagańce

Śród nich po safirowym żegluje przestworze

Jeden obłok, jak senny łabędź na jeziorze,

Pierś ma białą, a złotem malowane krańce.

 

Tu cień pada z ménaru i wierzchu cyprysa,

Dalej czernią się kołem olbrzymy granitu,

Jak szatany, siedzące w dywanie EblisaEblis, albo Iblis lub Garazel, jest to Lucyper u Mahometanów.[5].

 

Pod namiotem ciemności; niekiedy z ich szczytu

Budzi się błyskawica i pędem FarysaFarys — rycerz u Arabów Beduinów.[6]

Przelatuje milczące pustynie błękitu.