Польская литература онлайн №8 / Крымские сонеты: X. Байдарская долина

X. БАЙДАРСКАЯ ДОЛИНАЧерез эту живописную долину ведет дорога к южному берегу Крыма.[1]

 

Я скакуна хлещу. Деревья и каменья,

Утесы, пропасти, летящие в наклон,

Как волны, движутся ко мне со всех сторон:

В круговращении ищу отдохновенья.

 

Конь в пене. С сумраком сливается движенье.

Поводья бросил я, мир блеклый разобщен.

Мой взор, как в зеркале разбитом, раздроблен —

Деревья призрачны и скалы как виденья.

 

Мир дремлет. Я не сплю. Скачу в пучину вод.

Вал черный близится, грохочет с тяжким стоном.

Я руки вытянул, и он меня берет.

 

Он рухнул, бешеный. Я в вихре помутненном

Жду. Мысль уносится, как челн, в водоворот

И, дрогнув, в хаосе скрывается бездонном.

 

X. BAJDARYPiękna dolina, przez którą zwykle wjeżdża się na brzeg południowy Krymu. [2]

 

Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów;

Lasy, doliny, głazy, w kolei, w natłoku;

U nóg mych płyną, giną, jak fale potoku;

Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów.

 

A gdy spieniony rumak nie słucha rozkazów,

Gdy świat kolory traci pod całunem mroku,

Jak w rozbitém źwierciedle, tak w mém spiekłém oku,

Snują się mary lasów i dolin i głazów. 

 

Ziemia śpi, mnie snu nie ma. Skaczę w morskie łona,

Czarny, wydęty bałwan z hukiem na brzeg dąży,

Schylam ku niemu czoło, wyciągam ramiona,

 

Pęka nad głową fala, chaos mię okrąży:

Czekam, aż myśl, jak łódka wirami kręcona,

Zbłąka się i na chwilę w niepamięć pogrąży.