Польская литература онлайн №9 / Крымские сонеты: XVII. Развалины крепости в Балаклаве

XVII. РАЗВАЛИНЫ КРЕПОСТИ В БАЛАКЛАВЕ

           

О башни древние! Руины! Из земли

Торчите полыми вы нынче черепами!

О стражи крымские! Сегодня здесь под вами

Живут разбойники да змеи лишь в пыли.

 

Наверх поднимемся… Здесь на стене нашли

Мы имя, кажется. Вождь! Он меж племенами

Смерть сеял некогда и пролетел, как пламя.

Укрытый листьями, теперь подобье тли.

 

В стене орнаменты здесь эллин вел когда-то.

Из Мекки странники творили здесь намаз.

Монгол был укрощен железом италийца.

 

Теперь лишь коршуны здесь реют — сонм крылатый.

Так флаги траурные веют в скорбный час.

Вещая: в городе чума — немой убийца.

 

XVII. RUINY ZAMKU W BAŁAKŁAWIENad zatoką tego imienia stoją gruzy zamku, zbudowanego niegdyś przez Greków, przychodniów z Miletu. Później Genueńczycy wznieśli na tem miejscu twierdzę Cembalo.[1]

 

Te zamki, połamane w zwaliska bez ładu,

Zdobiły cię i strzegły, o niewdzięczny Krymie!

Dzisiaj stérczą na górach jak czaszki olbrzymie,

W nich gad mieszka, lub człowiek podléjszy od gadu.

 

Szczeblujmy na wieżycę, szukam herbów śladu;

Jest i napis, tu może bohatéra imię,

Co było wojsk postrachem, w zapomnieniu drzymie,

Obwinione jak robak liściem winogradu.

 

Tu Grek dłutował w murach ateńskie ozdoby,

Stąd Italczyk Mongołom narzucał żelaza,

I mekkański przybylec nucił pieśń namaza.

 

Dziś sępy czarném skrzydłem oblatują groby,

Jak w mieście, które całkiem wybije zaraza,

Wiecznie z baszt powiewają chorągwie żałoby.