Польская литература онлайн №9 / Погибшие поэты

ПОГИБШИЕ ПОЭТЫ

 

Вам, убитым, расстрелянным, испепеленным,

говорю, молодые мои смутьяны,

а над вами травы шумят зеленым

шумом лесной поляны.

 

Вам, не успевшим, не повзрослевшим,

не отозваться, земля свинцова.

Где же та боль, что губам истлевшим

дарила слово?

 

Из костей ваших эхо растет лесное,

по ночам окликает вас гулом бездны.

Рты, забитые известью и перегноем,

бессловесны.

 

Не заламывать скованных рук ночами

в несмолкаемой буре, бреду бессонном.

До живых не дозваться со дна молчанья

ни голосам, ни стонам.

 

Эта глубь зовет меня гулом ветра,

терном поросшая, пахнет загробным покосом.

Надо вернуться, глубже и глубже, в недра

к вам, безголосым.

 

Поздно, для нас уже поздно. Я умолкаю,

давний, забытый. В мертвых глазах безмолвно

певчие иволги, всплески берез мелькают.

Хоронят земные хляби, слепые волны.

 

Вплетенные в можжевельник, в лесные корни,

опутанные терновниками, куда же,

умолкшие уплываем — зачем, доколе? —

дальше и дальше — — —

 

UMARLI POECI

 

Umarli, spaleni, rozstrzelani,

dla was piszę, koledzy młodości.

Oto ciągnie nurt ziemi nad wami

i szumi — szumem roślin.

To milczenie, bezruch i pustka,

wiry ziemi, zastygłe na pół -

gdzież jest ból, żeby martwym ustom

słów nie zabrakło?

Oto w górze, wysoko na pniach

z was wyrosłych szumią noce i burze,

ustom, ziemią porosłym i wapnem,

słów szukać próżno — — —

Już za późno, za późno uwięzionym rękom

łamać się w nocach, w burzach nieucichłych.

Próżno żywych wołacie jękiem,

rozpaczą wichru.

Próżno, próżno. Wichry się kłębią,

wabi trawiasta głąb. Pachną podziemne łąki,

dalej trzeba, pod ziemię, głębiej i głębiej,

aż do was wstąpię.

Już za późno, za późno. Umilknę,

miniony, zapomniany. W martwych oczach

chwieją się drzewa; leśne śpiewne wilgi;

oślepłe nurty ziemi toczą się, toczą —

Zaplątani w kłącza paproci,

w korzenie brzóz, w kłęby dzikich malin,

płyniemy, umilkli, dokąd i po co?

dalej, dalej — — —