а если ты будешь моей Жорж Санд

а если ты будешь моей Жорж Санд

 

а если ты будешь моей Жорж Санд

погруженной в солнечные брызги

и поднебесные легенды

в послеполуденном молчании, когда

никакой тишине не хватит прозрачности

и мимолетности, а если что-то случится

то лишь мягкие сумерки

и безбрежный простор, что уложит нас спать

 

и еще роса, стекающая с ивовых прутьев

когда ты вдруг наклоняешься

над моим лицом и торопливо

но подчеркивая каждое слово

рассказываешь

с поднятых весел стекают капли

ты такая невыносимо

решительная и естественная

как эта прогулка на пруду

нас уже ждут к вечере

а капли принимают форму нашей души

когда, очнувшись, ты, мечтательница

и я, беженец из северных краев

оказываемся в тени

раскинувшейся над зеленой водой

из твоей руки выскользнула книга

когда я нашел тебя, ты читала

возможно, тот модный поэтический сборник

укрывшись в прохладном полумраке

такой я тебя увидел

ты слушала далекие звуки

точно пыталась разгадать их тайну

пока не подняла взгляд

и была уже такая

как всегда

может, немного грустная, может, отсутствующая

а может, себе на уме

и ты так нарочито привязана

к своим словам

как эта невыносимая непрестанная качка

 

в тот день все казалось возможным

словно ничто не могло встать между нами

я улыбался тебе

а плеск весла капля за каплей

отмерял стремительную жизнь

a jeżeli będziesz moją George Sand

 

a jeżeli będziesz moją George Sand

w popołudniowym milczeniu

zanurzoną w rozpryskach słońca

i podniebnych legendach, kiedy

żadna cisza nie będzie dostatecznie przejrzysta

ani tak doskonale ulotna i jeśli coś się wydarzy

to łagodny zmierzch

i bezbrzeżna przestrzeń, która utuli nas do snu

 

a jeszcze rosa spływająca z wierzbowych witek

kiedy tak nagle pochylasz się

nad moją twarzą i mimo pośpiechu

akcentując każde słowo

opowiadasz

krople spływają z uniesionych wioseł

tak nieznośnie

zdecydowana i oczywista

jak cała ta przejażdżka po stawie

oczekują już z wieczerzą

a krople przybierają kształt naszej duszy

kiedy zbudzeni, ty marzycielka

i ja uciekinier z północnych krain

odnajdujemy się w cieniu

rozpostartym nad zieloną wodą

z twojej dłoni wysunęła się książka

czytałaś gdy cię odnalazłem

czy to ten modny zbiorek poezji

skryta w chłodnym półmroku

taką cię widziałem

kiedy słuchałaś odległych dźwięków

jakbyś próbowała odgadnąć ich tajemnicę

aż uniosłaś wzrok

i byłaś już taka

jak zawsze

może trochę smutna, może nieobecna

a może przebiegle rozsądna

i tak ostentacyjnie przywiązana

do swoich słów

jak to nieznośne, nieustanne kołysanie

 

tego dnia wszystko wydawało się możliwe

jakby nic nie mogło stanąć pomiędzy nami

uśmiechałem się do ciebie

a plusk wioseł, kropla po kropli

odmierzał rozpędzone życie