Польская литература онлайн №6 / Нисходя

НИСХОДЯ

 

Говорю вам: воздуха Книга 

да раскроется, как бутон, 

или ладонь в волненье —  

мрамора светлая жилка 

тернием всходит, и стон 

обиды теплится в небе. 

 

Войду. Семисвечник звездный 

вдали пророчески брезжит,  

горсткой алые гвозди, 

над ними костей обломки, 

дно здесь или же света 

плотная, вязкая почва, 

что, розами скалы метя,  

шлет в громе проклятье ночи. 

 

Говорю вам: царство мое 

из красок и двух ладоней. 

В нем жаворонок поет, 

сияя в солнечной кроне; 

но время любви приспело, 

и тьма играет побудку, 

чтоб голосом, взглядом и телом 

из забытья очнуться. 

 

SCHODZĄC

 

Mówię: powietrza mszał

niech się odemknie jak róża

lub ręka trwożna —

Nitka świecąca w marmurze

zakwita cierniem i żal

pali się skąpo w niebiosach.

 

Wejdę. Gwiaździsty lichtarz

dnieje proroczo w głębi,

gwoździ czerwonych kilka

i kość złamana nad nimi,

dno tu jest albo światła

skupiona, cierpka glina,

co kwiatem głaz przygniata

i noc piorunem przeklina. 

 

Mówię: królestwo moje

z barwy licznych i dłoni dwu.

Skowronek błyska jak płomień

zwisa jak śpiewny sznur;

ale jest czas miłości

i ciemność gra jak hejnał,

by ciałem oraz głosem

wyrastać z zapomnienia.